Κιν/κές Προβολές - Cinema

HOUSE OF FOOLS (2003) Andrey Konchalovsky (Russia)*

Η ταινία βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία. Το 1996 κατά τη διάρκεια του πρώτου πολέμου της Τσετσενίας, κοντά στα Ρωσικά σύνορα υπήρχε μια ψυχιατρική κλινική. Οι τρόφιμοι ζούσαν τη ζωή τους, αγνοώντας τι επρόκειτο να συμβεί, όταν ανακαλύπτουν ότι το ιατρικό προσωπικό έχει εξαφανιστεί. Στην απομονωμένη κλινική επικρατεί πλέον το χάος. Οι παράφρονες, οι ευπαθείς και οι ανάπηροι θα πρέπει πια να βρουν έναν τρόπο να οργανωθούν, όσο καλύτερα μπορούν, μόνοι τους. Ελεύθεροι πλέον, ορισμένοι αποφασίζουν να φύγουν, όμως δυνατοί βομβαρδισμοί στη γύρω περιοχή, τους υποχρεώνουν να επιστρέψουν ταχύτατα στο χώρο που πλέον θεωρούν σπίτι τους. Το μόνο που μένει στους τρόφιμους είναι να προσεύχονται να έρθει ειρήνη.

Γυρισμένο στους χώρους που συνέβη το γεγονός και με πολλούς πραγματικούς τροφίμους, ο Κοντσαλόφσκι μπλέκει τη σκληρή αλήθεια με το όνειρο και φτιάχνει μια πολεμική σάτιρα. Τρυφερότητα, χιούμορ και αρκετή δόση τρέλας και ανθρώπους να ψάχνουν για αγάπη. Το «Σπίτι των τρελών» τιμήθηκε με το Ειδικό Βραβείο Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετίας και είναι μια από τις καλύτερες ταινίες του Αντρέι Κοντσαλόφσκι.

Andrei Konchalovsky’s House of Fools (2002) is a vibrant, deeply-nuanced film full of beautiful moments of communication and expression, often nonverbal, between the characters. The director conveys meaning and emotion, as well as his brilliant use of body language, gestures, dancing, and poetry as a means of expression throughout the film, making House of Fools one of the most complex films in terms of non-dialogue plot and character development.

House of Fools is set in a mental hospital in Ingushetia near the Chechen border during the first Chechen war. When a battle approaches the hospital grounds, the hospital staff leave to find safe transport for their patients. The patients, including Zhanna, a delusional young woman who believes she is Bryan Adams’ fiancée, are left to their own devices until Chechen rebels take over the hospital and a strange mix of chaos, war, and celebration ensues.

* Cafe Dasein, 4/4/2008, 21.00



TAXIDERMIA (2006) Gyorgy Palfi (Hungary)*

Οι ιστορίες τριών αντρών από διαφορετικές γενιές που μοιράζονται τα ίδια γονίδια. Ο πρώτος είναι ένας στρατιώτης που περνά την ώρα του αυνανιζόμενος, εκσπερματώνοντας φωτιές, ο δεύτερος είναι πρωταθλητής σε αγώνες πολυφαγίας και ο τρίτος ένας ιδιότυπος ταριχευτής.

Η δεύτερη ταινία του Γιόργκι Πάλφι, που μας είχε δώσει το γλυκά σουρεαλιστικό «Hukkle», είναι ένας καταιγισμός σκηνών φτιαγμένων για να προκαλέσουν τις στομαχικές αντοχές του θεατή. Σεξ πάνω σε εντόσθια γουρουνιού, τετράπαχοι άντρες αγωνιζόμενοι με να καταβροχθίζουν το καταπέτασμα κι έπειτα να το ξερνούν ομαδικώς, λεπτομερής απεικόνιση ταρίχευσης κι άλλα τέτοια γκροτέσκα. Ο Ούγγρος σκηνοθέτης παίρνει άριστα στην ευρηματικότητα.

Taxidermia contains three generational stories, about a grandfather, a father, and a son, linked together by recurring motifs. The dim grandfather, an orderly during World War Two, lives in his bizarre fantasies; he desires love. The huge father seeks success as a top athlete -- a speedeater -- in the postwar pro-Soviet era. The grandson, a meek, small-boned taxidermist, yearns for something greater: immortality. He wants to create the most perfect work of art of all time by stuffing his own torso. Historical facts and surrealism become intertwined as magical realism, like in the works of Gabriel Garcνa Marquez or the Hungarian writer Lajos Parti Nagy; the script is based on two of the latter’s stories. Palfi added the third story, that of the grandson the taxidermist.

The most remarkable thing about Taxidermia is that it manages to feel so certain of itself throughout. Despite a non-stop phantasmagorical array of horror and perversity, nothing in the movie seems gratuitous. Pálfi’s vision remains so comprehensive and convincing that it justifies everything that he puts his audience through. He presents graphic vomiting, explicit masturbation, animal slaughter, human dissection with the same matter-of-fact, almost noncommittal detachment with which he seems to regard his characters. The end result is expertly, even excessively, controlled, but downright fascinating. His absurdist fable examines shame inherent in a violently repressed society, the sad spectacle of Communist celebration and the self-destructive navel-gazing of modern times.

* Cafe Dasein, 5/4/2008, 21.00



THE BUBBLE (2006) Eytan Fox (Israel)*

Τρεις νέοι άνθρωποι, ο Νόαμ, ο Πάλι και η Λούλου, συγκατοικούν σε ένα προάστιο του Τελ Αβίβ και δουλεύουν σε μια καφετέρια και σε ένα δισκάδικο νια να επιβιώσουν. Ακούν Morrissey και Belle & Sebastian, καπνίζουν stuff και ερωτεύονται... Ώσπου εμφανίζεται ο νεαρός παλαιστίνιος Ασράφ και η κοινωνικοπολιτική κατάσταση της περιοχής αρχίζει να επιβάλλεται στα ανθρώπινα αισθήματα. Η ποιητική «φούσκα» του τίτλου, ευτυχώς, δεν σκάει πουθενά και η ταινία αποτελεί μοντέρνα οπτική μιας παγκοσμιοποιημένης γενιάς που μοιράζεται μουσικές, συνθήματα, μόδες και καταπίεση κάθε μορφής.

O τόπος και ο χρόνος (Τελ Αβίβ, κατεχόμενα, σήμερα) δίνει ένα βαρβάτο πεδίο να θιχτούν και να δειχτούν πράγματα με απόλυτα ζυγισμένη οπτική. Ο σκηνοθέτης Έιταν Φοξ αποδεικνύεται μάγκας: ρίχνει στο τσουκάλι έρωτες πάσης φύσεως, ενήλικο χιούμορ, πολιτικό μανιφέστο, μοντέρνα κινηματογράφηση και το «στιφάδο» του βγαίνει μοσχοβολιστό.

Three young Israelis, two guys and a girl, share an apartment in Tel Aviv's hippest neighborhood. Trying to put aside political conflicts and focusing on their lives and loves, these progressive 20-somethings are often accused of living in a sort of escapist bubble.

Director Eytan Fox's greatest strength lies in his depiction of the love and camaraderie that connects friends as well as lovers. It's a skill that served him well in his breakthrough film, Yossi and Jagger, a love story about two male IDF commanders, in which Fox was able to convey a relationship of real tenderness in a way that felt natural and real.

* Cafe Dasein, 6/6/2008, 21.00